Daarnaast moeten we ervoor zorgen dat we naar alle partijen blijven luisteren. Niet hier achter een laptop, maar daar waar het gebeurt. Op de weg, de dijk, de brug, in de wijk… door dáár te zijn, te kijken, vragen en luisteren. Op die manier gaan beide werelden meer in elkaar over. Maar bovenal moeten we vertrouwen hebben in elkaar. Vertrouwen dat de mensen in het werkveld heel goed in staat zijn om het ontwerp te bouwen en dat de mensen aan de tekentafel een reden hebben gehad om het zo te ontwerpen.

Laatst was ik bij één van onze projecten en zag ik daar een doorgewinterde timmerman aan het werk. Een man van ruim 60, een oude rot in het vak met een bak aan ervaring. Toen hij een seintje kreeg van één van zijn collega’s dat er ergens nog een spijker niet helemaal netjes in het hout zat, boog hij zich over de rand, richting een diepte van een paar meter, en sloeg met een paar handige slagen de spijker feilloos vast. Binnen een paar seconden was het gebeurd. De radertjes in mijn hoofd werkten direct op volle toeren: dit was totaal niet volgens de veiligheidsinstructies, wat als die man van die rand af getuimeld was? Maar wat als hij wél volgens die instructies gewerkt had? Had hij dan voor dat ene spijkertje zijn volledige veiligheidsharnas aan moeten trekken?

Een mooi voorbeeld van de praktijk die wij iedere dag tegenkomen. Achter onze laptops zouden we het wel weten, maar in het werkveld gaat het nu eenmaal anders. Júíst door ons dit te realiseren, kunnen we samen (denkers én doeners) tot het beste resultaat komen. Want eerlijk is eerlijk: buiten iets gebouwd zien worden, is voor mij één van de beste aspecten van ons werk. Daarvoor moeten we concessies doen, loslaten, compromissen sluiten. Laveren tussen verschillende partijen en belangen. En áltijd de samenwerking en het gesprek blijven zoeken. Op die manier kunnen we in veel gevallen méér zijn dan bijvoorbeeld alleen die Projectmanager, Technisch Manager, Contractmanager of Omgevingsmanager. En kunnen we het verschil maken voor onze klanten.